27. Oude culturen en natuurwonderen rond Oaxaca

Ons eerste echte uitje buiten de stad van Oaxaca is naar de oude hoofdstad van de Zapoteken: Monte Albán. Dit is niet ver; direct aan de rand van de stad bovenop een berg liggen de ruïnes van een van de oudste steden van Meso America. De stad is ontstaan rond 500 v. Chr en uitgegroeid tot sociaal politiek centrum van de Zapotec indianen. Het tempelcomplex is zeer strategisch neergelegd, met uitzicht op 3 valleien.

Er wordt ons zoals altijd nog gevraagd of we een gids willen, maar we hebben zin om lekker op ons eigen tempo rond te struïnen en niet afgeleid te worden door een andere aanwezigheid. Er staan hier en daar informatiebordjes en we zijn ook al wat te weten gekomen over Monte Albán door ons bezoek aan het archeologisch museum in Oaxaca. In onze reisgids staat dat je alles in een uur of twee kunt bekijken, maar we hebben al een vermoeden dat wij hier meer tijd voor willen nemen.

Van bovenop een tempel op het noordelijk platform kijken we over de rest van de stad heen. Het aanzicht van de vele verschillende ruïnes van alle tempels en andere type gebouwen is zeer overweldigend. Dit oude volk wist hoe je een stad een indrukwekkend aanzicht gaf. Het is moeilijk te begrijpen hoe een volk dat tot zulke mooie bouwsels in staat was ooit door de veroveraars als minderwaardig gezien kon worden.

Het tempelcomplex bevat onder andere velden waar een balspel gespeeld werd. Geheel tegen ons gevoel voor logica in, werd degene die het spel won geofferd aan een belangrijke god. Dit werd als een grote eer beschouwd en was heel goed voor het geluk van de nabestaanden. De meeste tomben zijn overigens niet toegankelijk jammer genoeg. Wel mogen we op veel van de tempels klimmen. Vooral de zuidelijke tempel is belangrijk en de klim naar boven zwaar. Deze en een aantal andere belangrijke gebouwen zijn zo gebouwd dat ze op bepaalde dagen van het jaar in lijn liggen met het hoogtepunt van de zonnegang.

Na viereneenhalf uur ronddolen door een vervlogen tijd zijn we precies op tijd voor de laatste bus terug en kunnen we nog snel afdingen op een masker gemaakt van edelsteen.

Een heel andere beleving van tijd doorleven we als we naar Hierva del Agua gaan. We staan heel vroeg op omdat we hebben gelezen dat er dan een directe bus gaat vanaf het tweede klas busstation. Deze bus is nergens te bekennen, maar we halen wel op het nippertje de reguliere bus die elk half uur naar Mitlá vertrekt. Om een uur of acht 's ochtends staan we vervolgens in Mitlá klaar om naar de zoutwater bronnen te gaan, maar we zijn de enigen. Voor minder dan zes mensen wil de collectivo helaas niet gaan rijden. Na een kopje koffie en een tostada, ongeveer een uur later, zijn er nog steeds geen andere mensen en beslissen we om eerst naar de ruïnes in Mitlá te gaan kijken.

Gelukkig is Mitlá een leuk plaatsje en we vermaken ons best totdat we bijna bij de ruïnes zijn. Dan roept er iemand vanuit een auto; het blijkt de taxichauffeur te zijn die genoeg mensen bij elkaar heeft en ons helemaal is komen zoeken. Blij springen we achterin en zijn we zomaar toch onderweg naar Hierva el Agua! We worden totaal door elkaar geschud maar zijn blij dat we achterin zitten waar we goed uitzicht hebben over de schitterende bergen waar we overheen moeten.

Aan de andere kant van de berg zijn de bronnen die al duizenden jaren over twee hoge kliffen stromen. Het mineraal rijke water wat rijk is aan calcium en andere mineralen heeft hierdoor de bergen wit gekleurd en het water dat erin staat weerkaatst het felle blauw van de lucht. Hierva el Augua betekent in het Spaans 'het kokende water', maar onlangs dat het naar boven borrelt is het water gewoon koud. Op de ene klif, 'cascada chica' genoemd, zijn twee natuurlijke zwembaden. Een daarvan is heel dicht bij de rand van de vijftig meter hoge klif. Het is hemels om boven op een meer dan vijftig meter hoge klif in het ijskoude zoute water te dobberen. Vanaf de klif worden we op een waanzinnig uitzicht over de vallei en de andere cascade van negentig meter hoog getrakteerd.

Dit gebied wordt al eeuwen bewoond door Mixe indianen. Een mooi aandenken aan de vervlogen tijd dat hier een Mixe beschaving heersde zijn de overblijfselen van hun watertransport systeem. Doormiddel van uitgehakte geulen en bassins werd er water van de bronnen naar de vallei getransporteerd. We kunnen maar twee uur van deze creatie des tijds genieten, want dan gaat de collectivo weer terug. Terug door de bergen van Oaxaca.

Wanneer we terug zijn in Mitlá willen we alsnog de ruïnes bekijken die het plaatsje rijk is, maar hier zijn we jammer genoeg te laat voor. We worden tegengehouden door een hek en moeten het jammer genoeg doen met een blik van veraf. Maar de tempel en het gebouw waarop de kerk is gebouwd komen niet in de buurt van de grootsheid van Monte Albán, en wij hebben ons tripje al wel gehad. Dus met een goed gevoel kunnen we weer naar 'huis'.